Tussen thuis en ik ligt een oceaan. Tienduizend kilometer water dat zich uitstrekt als een enorme blauwe spiegel. Het huis van de orka, de tijgerhaai, de zwarte draakvis en de lederschildpad. De oceaan is vol pracht en praal en zijn diepten bewaren de geheimen van zijn slachtoffers en geliefden.
Maar hij doet me pijn. Ik kan er niet over rennen om de tranen van mijn moeder te drogen, mijn zieke oma te troosten of de handen van mijn vader te kussen. Mijn eenzaamheid, niet in staat om naar de kust te zwemmen, verdrinkt daar. Ik zou willen zeggen dat mijn tranen door de Atlantische Oceaan worden opgeslokt, maar ze worden verspild op de smoezelige stoel van het vliegtuig dat eroverheen vliegt.
Tussen thuis en ik zit ook tijd. Dezelfde tijd waarvan iedereen zegt dat hij wonden geneest is de tijd die mijn wonden vergroot. Hij steelt mijn herinneringen en laat me hulpeloos achter. Hij sloopt de school van mijn kindertijd om een flat te bouwen, vermomt zich als de dood om mijn dierbaren mee te nemen, duwt mij in vergetelheid. Zelfs als ik de oceaan ben overgestoken, hoe kan ik mezelf dan terugvinden op de plaatsen of bij de mensen die de tijd heeft gewist?
Maar bovenal, tussen thuis en ik zit ik zelf. Hoe kan ik de zee en de tijd de schuld blijven geven als ik weet dat ze allebei onschuldig zijn? Ik ben de dader. Ik ben de grens tussen mijn lichaam dat hier leeft en mijn hart dat daar klopt, met zes uur tijdsverschil.
Daniela Jerez